'Terörsüz Türkiye' söylemi ardındaki gerçek hikaye ne?

Değil bugün, son günlerde aklımı kurcalayan konuların başında, 'Terörsüz Türkiye' söylemi var. Doğal olarak var, sadece benim değil, medya, siyaset ve uluslararası kamuoyunun gündeminde. Ancak bu kavram, barışa gerçekten mi işaret ediyor, yoksa yalnızca dikkatle tasarlanmış bir politik söylem mi?

Daha önce yaşadıklarımız, tarihsel olgular, ülkemin bulunduğu coğrafyadaki gelişmeler ve uluslararası çıkar gruplarının dünyayı şekillendirme azimleri bu soruyu sormama neden oluyor. Sizlere burada tek tek, siyasal, sosyal, uluslararası ilişkiler ve siyaset bilimi veya terörizm uzmanlık alanı açısından geniş çerçeveli bir yazı yazmayacağım. Basit ama önemli bir kaç soru sorarak sizlerle konuyu irdelemek isterim.

1. Gerçek Demokrasi Olmadan Çözüm Olur mu?

Terörsüz Türkiye'nin ilk şartı, herkes için geçerli ve sürdürülebilir bir demokrasidir. Oysa bugün Türkiye’de siyasi katılım ve ifade özgürlüğü yalnızca bazı kesimlere tanınırken, diğer muhalif sesler susturulmakta, baskılanmakta.

Silahların susması, müzakere masasına oturulması ve demokratik sürecin işlemesi elbette değerlidir. Ancak bu sürecin samimi olması, sadece bir kesim için değil tüm toplum kesimleri için adaletin ve özgürlüğün tesis edilmesiyle mümkündür. Bugün terör örgütü PKK aktörlerine alan açılırken, aynı anda Türkiye'deki diğer muhalif aktörlere baskı, sansür, tutuklamalar uygulanıyorsa burada sahici bir demokratikleşmeden söz edebilir miiyiz?

2. Seçici Adalet, Güvensizlik Yaratır

Bir gruba hak tanınıp diğerleri baskılanıyorsa, toplumda kalıcı barış değil, kutuplaşma doğar. Demokratikleşme, sadece bir gruba yönelen hak arayışlarını değil, bütün topluma yayılan adalet talebini karşılamak zorundadır. Kürt meselesi çözülmek istenirken, laikler, Aleviler, kadınlar, öğrenciler, gazeteciler, sanatçılar ve muhalifler susturuluyorsa, bu “çözüm” değil, “seçici suskunluk” yaratır.

3. Algı Yönetimi ile Toplumsal Barış Satın Alınamaz

Ben de, “Terörsüz Türkiye” veya "Kürt meselesi" söylemi ne zaman gündeme gelse, ya bir seçim dönemi yaklaştığına bir işaret ya da hükümetin dış politika alanında sıkıştığı gibi bir algı oluştu. Bu tür zamanlamalar, çözüm sürecinin değil, algı mühendisliğinin bir sonucu gibi görünmektedir. Barış, sadece söylemle değil, samimiyetle, şefaflıkla, toplumsal uzlaşı ile kurulur.

4. Geçmişle Yüzleşmeden Geleceğe Güven Kurulamaz

Gerçek çözüm, ya da adı "Terörsüz Türkiye" olan bu sloganın mümkün kılınması için geçmişte yaşanan acılarla yüzleşilmeden, yaşananların hakikatlerinin tümü ortaya konmadan ve toplumsal hafızayı onarmadan mümkün değildir. Ne terörün bitiirilmesi için güvenlik politikalrının üreticisi siyaset ne de PKK, bu yüzleşmeyi gerçekleştirmeye gönüllü olmadan, sil baştan bir tarih yazılamaz. Oysa halkın güvenini kazanmanın ilk adımı şeffaflık ve özeleştiridir.

5. Fesih mi? Strateji Değişikliği mi?

Terör örgütü PKK'nın fesih ilanı, silahları bırakmak anlamına mı geliyor, yoksa sadece mücadele biçiminin değiştiğine mi işaret ediyor? Bu soru hâlâ yanıtsız. . “Yeni mücadele tarzı” gibi muğlak kavramlar, aslında mücadelenin sadece biçim değiştirdiğini düşündürüyor. Bu da toplumsal güveni zedeliyor.

6. Herkes İçin Demokrasi, Gerçek Barışın Anahtarıdır

Eğer gerçekten “terörsüz bir Türkiye” isteniyorsa, bunun yolu sadece dağdakilerin susmasından değil, şehirdekilerin konuşabilmesinden geçer. Eleştiri ve protesto hakkı, adil yargı, özgür medya, tarafsız hukuk gibi kavramlar güçlendirilmeden hiçbir çözüm kalıcı olamaz. Bu gün yürütülmekte olan yargı süreçleri demokratik hukuk ilkelerine uyma konusunda bir çok vatandaşımızı şüphe içinde bırakıyorsa, bizim terörsüz Türkiyeden önce adaletli bir ülkeye, laik, demokratik, sosyal, hukuk Türkiye Cumhuriyetine ihtiyacımız var demektir. Bu olduğu taktirde terör zaten çözülür.

“Barış sadece silahların susması değil, vicdanların konuşabilmesidir.”